بعد از چهل سال(نتیجه انقلاب اسلامی)
«بعد از چهل سال» نوشتاری است که بصورت کلان کارکرد نظام جمهوری اسلامی را به نقد میکشد. این نوشتار اصلا نگاه سلبی یا تاییدی بر نظام ندارد و صرفا نتیجه انقلاب را بوته نقد می سپرد. نویسنده در این نوشتار تاکید دارد که نظام اسلامی اصلا موفق نبود و نتوانسته کاستی ها و نقیصه های زمان شاه را جبران یا اصلاح نماید. این عدم توانایی نیز بدان جهت است که ایران زمین کلا مشکل بنیادی در حوزه کارکرد اجتماعی دارد و آمد و رفت رژیمهای سیاسی نمی تواند معضلات و مشکلات پیچیده سرزمینی ایران را مرتفع نماید. این نقیصه پیوند قطعی با نوع افراد و ساختارهای سیاسی مختلف ندارد و تعویض و تغییر حاکم و نوع حاکمیت اصلا مشکل این سرزمین نمی باشد. زیراکه حداقل در این صدساله شاهد دو نوع حاکمیت تقریبا متضاد بوده ایم و بازهم هیچ مشکلی حل نشده و با مشکلات روزافزون نیز مواجه ایم. البته نویسنده در کتب و مقالات خود با «تبیین و تفسیر تقریبی و محدود» راه درمان سرزمینی را ترسیم و تشریح نموده است. ولی خاطرنشان می گردد که مشکل اصلی این سرزمین نگرش کلان جامعوی یا همان نگاه هستی شناسانه سرزمینی می باشد که جامعه را در دو زمینه شناخت شناسی اجتماعی- انسانی و روش شناسی ایجاد سبک حاکمیتی- مدیریتی، با انحرافات اساسی و کاستی عملکردی روبرو ساخته است. زیرا که بوضوح می بینیم معضلات اجتماعی در این کشور حل نمی گردند و شاهد ساماندهی امور نمی گردیم.
بدین روی است که نویسنده براین باور است که مشکل کشور ما فرد و رژیم خاص نیست و مسلما هر رژیم و هر نوع حاکمیتی برپا شود، یقینا مشکلات اجتماعی ما پابرجا می مانند و امکان تحول اجتماعی میسر نمیگرد. و تا زمانی که ما مشکل عمقی در ساختار ریزی الگوهای اجتماعی و تکوین و تدوین تعریف مدون در نظام اجتماعی خودمان را را برطرف نکنیم، بی گمان بیماری اجتماعی ما رفع نمی گردد. براین مبنا درمان اجتماعی آنست که نگاه و نگرش خود را به زندگی و به حکمرانی تغییر دهیم.
دانلود فایل PDF