چرا آقای ظریف(وزیر خارجه) خودش را نماینده مردم می داند?

یکی از بزرگترین دستاوردهای نادرست در فرهنگ مدیریتی امروزین ایران اینست که کارگزاران حکومتی، خودشان را نماینده مردم معرفی می کنند و از طرف مردم حرف می زنند. کلامی که اصلا صحیح نیست و کارگزاران نخست باید اثبات کنند که نماینده مردم هستند و سپس از طرف مردم کلامی را بیان نمایند. زیراکه بسیار مشاهده می شود که مردم بر این گفتارها اعتراض دارند و صحبتهای زیادی در مخالفت با وکالت دادن به مسئولین حکومتی، در شبکه های اجتماعی و محاورات عمومی مطرح میباشد. بدآنکه در این وضعیت که مردم با مناقشات زیادی روبرو میباشند و اکثریت  ایرانیان وضعیت و شرایط امروزین را اصلا قبول ندارند و بر مشروعیت و مقبولیت بسیاری از سیاستهای کشوری صحه نمیگذارند. آقای ظریف وزیر خارجه جمهوری اسلامی به صراحت بیان می دارد: «ما خودمان این طرز زندگی را انتخاب کردیم». این کلام نه تنها از منظر منطق عقلانی اصلا مستدل و مستند نیست، بلکه کلامی نادرست در حوزه  مدیریت دولتی تلقی میگردد. چراکه یک مدیر دولتی با عنوان «وزیر» مطلقا حق ندارد خودش را نماینده مردم معرفی کند. زیراکه او طی هیچ فرایندی از طرف مردم برای پست دولتی انتخاب نشده و حرف او کلا غیر قانونی و غیرعقلایی و در حد کذب است. چه بسا حتی یک نماینده مجلس نیز نمی تواند از طرف مردم سخن گوید. زیراکه او یقینا نماینده عده معدودی از مردم است و خیلی از مردمان به او رای نداده اند. و بازهم حتی رییس جمهور نیز نمی تواند از طرف مردم سخن بگوید. چراکه او هم فقط به عنوان نماینده مردم(اکثریت مردم) برای مدیریت بر امور کشوری انتخاب شده است[1] و دراین راستا وظیفه دارد تا با تخصص مدیریتی خود و همکارانش (وزرای کابینه) بهترین سیاستها را رقم زند تا مردم و کشور، به سوی تعالی و رشد و توسعه همه جانبه حرکت کنند. پس بدیهی است که او نیز تا حد مقبولیت همگانی و رضایت عمومی، نمایندگی مردم را در اختیار دارد. و چنانچه اقدامات او برای مردم و جامعه مضر گردد و رضایت مردمی سلب گردد، دیگر نماینده مردم نخواهد بود.

براین مبنا نه تنها هیچ وزیری نمایندگی مردم را در دست خود ندارد. بلکه هر مقام انتخابی از طرف مردم نیز تا حد مقبولیت عمومی است که نمایندگی را از طرف مردم دارا میباشد. حال اگر قرار بر رخدادهای غیرمتعارف و غیرعادی  مانند جنگ باشد، بی شک باید سریعا همه پرسی اعلام گردد تا نظر مردم اخذ شود. براین اساس هیچ مقام حکومتی نمایندگی تام و کامل از طرف مردم ندارد و نمیتواند در همه حال از سوی مردم نظر دهد. از سویی دیگر، چه بسا که این نکته هم قابل تامل می باشد که آقای ظریف وزیر خارجه  و رابط دیپلمایسی با دیگر کشورها می باشد و به هیچ وجه نباید درباب امور داخلی و مدیریت درون حاکمیتی، کلامی را مطرح کند. و بهتر آنست که آقای ظریف و دیگر مدیران در حوزه کاری خود صحبت کنند و از ماهیت جوهری کار و شغل خود خارج نگردند.

15/06/97 احمد علینقی  

 

کلمات کلیدی: ظریف;نمایندگی مزدم; فرهنگ مدیریتی ایران; مسئولین حکومتی