جامعه آبان، زمان زندگی و خاستگاه مطالبه
جامعه ایران بمانند هر کلونی انسانی، یک فضای زنده و پویا است. فضایی که نفس و انرژی در آن فوران دارد. این انرژی برای آنست که نفس و ذات زندگی پایدار بماند. زندگی جریانی از پایش نسل و ماندن نفس است. تا که نظام زیست و زیستگاه بشریت زنده و جاوید بماند. فراگردی که زندگی انسانی و پایش زیست بشری نام دارد.
بر این مبنا انسان تلاش می کند تا ضمن مراقبت از زیستگاه خویش، از نظام پرداخته زندگی نیز حفاظت کند. ما امروز با جوامعی مستقل با نام کشورها مواجه می باشیم. کشورهایی که از مردمی با مفهوم ملت یگانه تشکیل یافته است. این جمع انسانی با نام ملت، مجموعی از الزامات، مطالبات و اهداف را برای ادامه زندگی در زیستگاه خود با نام کشور دنبال می نماید.
ایران زمین سرزمینی است که با تمدنی کهن، اهداف و مطالبات خاص سرزمینی و بومی خود را همانند هر جامعه بشری پیگیر است. این سرزمین امروز با چالش های فاحشی روبرو می باشد. ما در وضعیتی می باشیم که زندگی مردم ایران بر روال و منوالی طبیعی و بدیهی استقرار ندارد. مردم ایران در این تنگناهای گسترده بر بستر زیست خود، درگیر کشاکش های فراوانی می باشند. از یک سو با فقری فراگیر در کشور مواجهیم و از سویی دیگر در کشمکش و عارضه های اجتماعی متنوع وامانده شده ایم. اینست که در این فضای آکنده از استیصال، مردم مشق مطالبه گری و واخواهی داشته های پیشین، نیازها و الزامات زیست خود را در میدان زندگی فریاد و ادا می کنند.
بدینسان است که در حرکتی متعارف و رایج در دنیای معاصر، بسترهای مطالبه گری و اعتراض به کاستی ها و نقایص زندگی را به کف خیابان می کشانند. حرکتی که ضمن رسمی متداول در دنیا، مهر تایید قانون اساسی را با خود همراه دارد. قانون اساسی ایران بمانند هر قانون کلان در جهان معاصر، رسم مطالبه گری و اعتراض گری را برای مردم مقرر نموده است. زیرا اعتراض به نبودها و کمبودها، جریان معمول و سنت معروف در دنیای امروزین است. انسان ها در هر نقطه از این زیستگاه بشری با نام زمین، بر همین منوال می پویند و بر این کردار عمل می کنند.
آبان ماه سال 1398 خورشیدی در ایران بر همین منوال قرار داشت. مردمی درگیر در منازعات زندگی درمانده شده، مطالبات مایحتاج و اعتراض به گرانی و بداعمالی کارگزاری حکومتی را فریاد زدند. این آیین اعتراضی در همه عرصه های دنیا و زندگی جاری است و مردم ایران نیز بر همین اصول به کف خیابان ها آمدند. اما کارگزاری حکومتی تعریف اعتراض با آیین مرسوم در دنیا را قبول نمی کند. نظام سیاسی قالب بر ایران زمین، چون راه و رسم مطالبه گری را و اعتراض گری را بلد نیست. لذا گمان دارد که هرگونه اعتراض و مطالبه گری، نشان از دشمنی دارد. یعنی همان چیزی که رژیم سیاسی حاکم بر ایران خوب بلد است. «دشمن شناسی و مبارزه با دشمن» پارادایم جوهری پایگان بندی شده در نظام کنونی است. این نظام مخالف و مخالفت را دشمن و دشمنی می پندارد و همیشه در راهکار جنگ است. جنگ با دشمن داخلی و خارجی، بزرگترین و اصلی ترین گفتمان نهادینه شده در حکومت است.
اما چه خوب است که حاکمیت در ایران، در حوزه های شناخت شناسی و درک اجتماع شناسی تغییر نگرش دهد. شناخت و درک، اصلی ترین پارامترهای زندگی برای هر انسان هستند. و این در نظام حکمرانی و راهبری بسیار حساس تر و بدیهی تر می باشد!! اما سختی آن را به چشم می بینیم. ولی آرزو می کنیم که چنین شود.
#آبان_98
#آبان_اعتراض
احمد علینقی
t.me/iranam2500
کلمات کلیدی: اعتراضات آبان ماه;تظاهرات مردمی; اعتراض به گرانی بنزین; مطالبه گری